"ΜΠΛΕ ΕΝΤΟΣ ΜΟΥ" Έκθεση Ζωγραφικής. Χριστίνα Ζώη - Λίνα Δεληολάνη. 

Η Χριστίνα Ζώη από τα Ιωάννινα και η Λίνα Δεληολάνη από τη Θεσσαλονίκη ενώνουν τις δυνάμεις τους στην κοινή τους έκθεση ζωγραφικής στην πόλη της Πρέβεζας στην Πινακοθήκη "ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΡΑΛΗΣ"(πρώην Οικία Αθανασιάδη) από 29 Ιουλίου έως 5 Αυγούστου 2023. Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο 29 Ιουλίου και ώρα 8.00 το βράδυ. 

Η έκθεση θα είναι ανοιχτή καθημερινά 11.00-13.00 και 19.00-22.00 (την τελευταία ημέρα θα είναι ανοιχτή:10.00-13.00)

Χριστίνα Ζώη, πίνακας «Ενσυνειδητότητα»

Η Χριστίνα Ζώη είναι μια ανήσυχη ζωγράφος με επιλογές που ποικίλουν μεταξύ εξπρεσιονισμού, φωβισμού αλλά και αφηρημένης-γεωμετρικής τέχνης. Η βάση της είναι ρεαλιστική. Η σκληρή όψη της πραγματικότητας δεν τη φοβίζει, την εμπνέει και αποτελεί για την ίδια την κινητήριο δύναμη για αφύπνιση του κοινού. Οι φω­βιστι­κές προεκτάσεις της προσωπογραφικής ζωγραφικής της κατά βάση ακολου­θούν τη νόρμα των «παραδοσιακών» εκπροσώπων του εν λόγω ρεύματος. Το καλ­λι­τεχνικό αποτύπωμα της, δηλαδή, από τη μια πλευρά, όσον αφορά τα χρώ­ματα φέρει ενίοτε ομοιότητες με έργα του Matisse (La femme au chapeau, 1905), και από την άλλη, αναφορικά με την υφή, την ένταση και το πάχος των περι­γραμμάτων με έργα του Kees van Dongen (Femme au grand chapeau, 1906). Βε­βαίως, οι καμβάδες της ενέχουν τη δυναμική μιας εξελισσόμενης και πολλά υπο­σχό­μενης πορείας που δύναται να αγγίξει τις νεο-φωβιστικές φόρμες του Kévin Bray, όπως αυτές παρουσιάστηκαν στο διεθνές περιοδικό τέχνης Numéro του ογδόου τεύχους, τον Ιούλιο του 2021. Δεν είναι, όμως, μόνο η προσωπογραφία ή το γαλήνιο υπόστρωμα της νεκρής φύ­σης που την προικίζουν με συνεχόμενη καλλιτεχνική μάνητα. Είναι, επίσης, το πα­ρεξηγημένο, από πολλούς κριτικούς, αφηρημένο. Εδώ, η εικαστικός στρέφει πα­ράλ­ληλα το βλέμμα της προςδύο διαφορετικές κατευθύνσεις: σε εκείνην όπου κυριαρχούν τα πάσης φύσεως γεωμετρικά μοτίβα, και σε εκείνη όπου κυριαρχεί το χρώ­μα. Μάλιστα, ορισμένες φορές αυτές οι δύο εμπλέκονται, και τότε η όποια κυ­ριαρχία, φαινομενικά, ανατρέπεται. Ομολογουμένως, αγαπάει, μάλλον προτιμάει περισσότερο, τους γήινους τόνους, και την κορωνίδα αυτών, το χρυσαφί. Το χρυσό, άχρονο τοπίο, διαθέτει κάτι από το μεγαλειώδες φόντο των βυζαντινών ψη­φιδωτών.

α
Χριστίνα Ζώη, πίνακας «Κόμβοι»

        Για τη Ζώη το μεγαλειώδες βρίσκεται τωόντι ακόμα και σε μια φαρδιά μονόχρωμη ζώνη, αρκεί να σε καθηλώνουν το χρώμα και η υφή καθώς ουδέποτε η ίδια αρνή­θηκε πειρα­ματισμούς με στοιχεία από τον σουπρεματισμό της ρωσικής πρω­τοπορίας της περιόδου 1910 –1930. Ασφαλώς, ως σπουδάσασα στην Καλών Τεχνών δεν αρνήθηκε ούτε έναν πιο περίτεχνο εξωραϊσμό, ο οποίος κινείται προς τον ρωσικό κυβισμό. Με άλλα λόγια, η Ζώη δοκιμάζει ακόμα τις αμφίρροπες δυνάμεις της επί των αφηρημένων εικαστικών, αφήνοντας να εννοηθεί ότι τα χρώματα και τα μοτίβα σε μεταβατικές εποχές -όπως η αυτή που διανύουμε σήμερα- δεν πρέπεινα κατατάσσονται σε κατηγορίες με κριτήρια του τύπου «άσπρο-μαύρο», κατά τα παλαιότερα πρότυπα. 

    Γεώργιος Ορφανίδης, Ιστορικός & Θεωρητικός Τέχνης

Χριστίνα Ζώη, Πίνακας "Ρίζες"